Γενάρης ακόμα στα τελειώματα κι η ζωή μας θυμίζει ηλεκτροκαρδιογράφημα και βέβαια όχι σε ροζουλί χαρτί, μόνο ροζ δεν είναι. Κατακόκκινο ήταν τα Χριστούγεννα το χρώμα της χαράς και της αγάπης κι η γραμμή η ευθεία, καρδιά σε αρρυθμία, να κορυφώνεται  στο σχεδιάγραμμα και να παραμένει σε σταθερή κορύφωση λόγω χρυσής απαστράπτουσας Πρωτοχρονιάς.

Χρυσόσκονη θάμπωνε τα μάτια μας με την λάμψη της, μας τύφλωνε για τα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Ίδια παρέμεναν και παραμένουν ίδια, στις σκιές τότε ή πάλι εμείς αρνούμαστε να τα δούμε, δοσμένοι στην ελπίδα που φέρνει ο νέος χρόνος. Λες κι ο χρόνος αλλάζει τις ζωές μας κι όχι εμείς οι ίδιοι.

Και του Α Γιαννιού σε φθίνουσα η γραμμή, προ πολλού σε φθίνουσα, αλλά πεισματικά το αρνιόμαστε. Πρώτα ημερολογιακά να ολοκληρωθούν οι γιορτές κι έπειτα να αποδεχτούμε την πτώση.

Και επαναφερόμαστε στην καθημερινότητα μας, πριν τελειώσουν τα μελομακάρονα στην πιατέλα, πριν σωθούν οι κουραμπιέδες κι ο παλμογράφος αφήνεται στην ευθεία, η γραμμή του να θυμίζει νεκρό και το σπίτι μας να θυμίζει γιορτές. Και ξεθυμαίνουν όλα μονομιάς στην είδηση ότι καίγονται άνθρωποι προσπαθώντας να ζεσταθούν. Ναι, κρύωναν και τις γιορτές. Ναι, δεν πήγε ο Αι Βασίλης στο σπίτι τους γιατί δεν είχαν σπίτι, σε παραπήγματα κούρνιαζαν κι άναβαν φωτιά να βγάλουν και αυτή την νύχτα. Μια ακόμα κρύα νύχτα να βγει η ζωή τους, να ξημερώσει και … δεν ξημέρωσε.

Κατσαρές γραμμές, ακανόνιστες χαράζονται στο λευκό χαρτί του καρδιογραφήματος. Λευκό σαν το κρύο, σαν το χιόνι. Κι η Αυστραλία καίγεται, ανάσες πνίγονται στην κάπνα, καρδιές σβήνουν στην στάχτη. Ταχυπαλμία. Κι έχουμε στην Προεδρία της Δημοκρατίας  γυναίκα, την κα. Σακελλαροπούλου. Τι χαρά! Τι νίκη! Τι ελπιδοφόρο μήνυμα! Και ανασηκώνεται η ευθεία και ζωγραφίζεται δειλά μια καμπύλη.

Ανασηκώσου σήμερα έχουμε παραμονή Κινέζικης Πρωτοχρονιάς. Τι ; Αναβλήθηκαν οι εορτασμοί λόγο Κορονοϊού. Τι; Κινδυνεύουμε κι εμείς από τους Κινέζους ταξιδιώτες. Τι; Κι η καμπύλη ξαναπέφτει γιατί το χαρτί γκριζάρει όπως και οι ζωές μας.

Μη νοιάζεσαι θα ξαναγίνει κόκκινο, έρχεται η Αποκριά. Μην νοιάζεσαι θα ξανακορυφωθεί η γραμμή έρχεται η γιορτή  του γλεντιού. 

Ο Δίφθογγος και η Λέξη, η κυρά Γραμματική και ο Ημιμάθειας ζωντάνεψαν επί σκηνής. 

Είναι τόσο συγκινητικό

https://www.youtube.com/watch?v=GSssGxIduVs

Το σκέφτηκα πολύ όλο το βράδυ.

Δεν πάει άλλο... Δεν θέλω άλλο… Φτάνει πια…

Πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσω, να αφεθώ, να χαλαρώσω, να απαλλαχτώ από αυτό το κουστούμι!

Πίστεψα, όταν ξεκίνησα, την σχέση μαζί του, ότι θα με βοηθούσε να εξελιχθώ, να πετύχω το ό,τι ονειρευόμουν και τώρα, 28 χρόνια μετά, πιο το αποτέλεσμα;

Δεν διακρίνω αποτέλεσμα, αποκλειστικά και μόνο από αυτό το κουστούμι.

Μου υποσχέθηκε πολλά και δεν τήρησε τίποτα.

Το μισώ και δεν θέλω ούτε να το βλέπω, να το αισθάνομαι, να το φορώ.

Όλα αυτά που μου έταξε, νεαρός ακόμα, ναι υπήρξα, αποδείχθηκαν ψέματα, κοροϊδία, υπερβολές.

Τώρα είναι η ώρα να απελευθερωθώ, να ζήσω ελευθέρα χωρίς να χρειάζομαι αυτό το στενό, δύσκαμπτο, μαύρο κουστούμι.

Θέλω να είμαι εγώ, γυμνός ο εαυτό μου μπρος στους άλλους, μπρος σε όλους, χωρίς κουστούμι. Έτσι όπως με γέννησε η φύση, όπως πραγματικά είμαι και όχι όπως αυτό το άθλιο, απάνθρωπο, κάλυμμα με παρουσιάζει.

Είμαι έτοιμος, μετά από τόσα χρόνια που το φορώ, να το πετάξω από πάνω μου και επιτέλους να νιώσω άνετα, χαλαρά, να απολαύσω την ελευθερία της γύμνιας μου.

Ναι, το ξέρω, το ρίσκο είναι μεγάλο, έμαθα να ζω... κουστουμαρισμένος και η παραμικρή αλλαγή, είναι ριψοκίνδυνη για μένα. Γύρω μου, ο κόσμος ολόκληρος φοράει κουστούμι. Όλοι, έμαθαν από μικροί, ότι είναι απαραίτητο να ανακαλύψουν και να φορέσουν το δικό τους. Χωρίς το κουστούμι τους θα αρρωστήσουν, δεν θα είναι καθώς πρέπει. Όλοι το φορούν, εσύ πως θα παρουσιαστείς γυμνός; Θα σε χλευάσουν, θα εκτεθείς, θα γελούν μαζί σου και πολύ -πολύ γρήγορα θα σε απορρίψουν. Απόρριψη. Λαμπερή παρέα. Ονειρική επιτυχία. Μη αποδεκτός όταν δεν είσαι καθώς πρέπει. Εκεί τοποθετούνται τα Πρέπει.

Πρέπει να διαφέρεις. Πρέπει να τα καταφέρεις. Απαραίτητο ένα κουστούμι στα μέτρα σου.

Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός, η μητέρα μου, μου έδειχνε γυμνούς ανθρώπους στο δρόμο και μου έλεγε υποτιμητικά:

"Κοιτά τους, χάνουν τον χρόνο τους έτσι γυμνοί όπως είναι, δεν θα καταφέρουν ποτέ τίποτα στην ζωή τους… Κρίμα τα παιδιά. Κοιτά μην γίνεις και εσύ σαν και αυτούς… Καλυτέρα να πεθάνω μην το δω αυτό ποτέ!"

Τα λόγια της... Μου έγινε βίωμα! Θα τα καταφέρω για εμένα και την μητέρα μου!

Τώρα, μετά από τόσα χρόνια, κουστουμάτος, θαυμάζω τους γυμνούς, ελεύθερους, απεξαρτημένους και απελευθερωμένους από το κουστούμι, ανθρώπους.

Θαυμάζω την ομορφιά και την αυθεντικότητα της γύμνιας τους, την ομορφιά του γυμνού κορμιού χωρίς ντροπή και ανασφάλειες. Υπερήφανοι, γυμνοί άνθρωποι.

Δεν υπάρχει, άλλος χρόνος για σκέψη, το έχω αποφασίσει και ας με τρομοκρατεί και μόνο η ιδέα να βγω στο δρόμο γυμνός, να βγω στην ζωή γυμνός. Όποιος θέλει ας μου μιλήσει. Όποιος θέλει ας με δεχτεί όπως είμαι και όχι όπως με δείχνει το κουστούμι μου.

Θέλω να είμαι διάφανος, ξεκάθαρος, ελεύθερος και απελευθερωμένος από όλες τις πεποιθήσεις του παρελθόντος που το κουστούμι μου επέβαλε.

Όχι, δεν θα σε φορέσω σήμερα, θα βγω σε αυτόν τον ρηχό κουστουμαρισμένο μικρόκοσμο μου και σε όποιον αρέσω.

Σε όποιον αρέσω γυμνός. Σε αυτόν θα δοθώ ολοκληρωτικά, αυτόν θα ερωτευθώ και θα αγαπήσω.

Οι γυμνοί εαυτοί μας είναι πανέμορφοι, δεν χρειάζονται στολίδια, χρώματα και αρώματα. Ευλογημένοι άνθρωποι, αστείρευτη η δύναμη τους, καθαρά τα μάτια τους.

Θα απαλλαγώ. Ποτέ δεν είναι αργά. Θα βγω γυμνός εκεί έξω. Θα σταθώ ανέμελος, θα τρέξω ελεύθερος μακριά από τους δρόμους του εικονικού πολιτισμού και της αλαζονείας.

 

« Γειά σου θεά μου τα είδωλα έπεσαν ».

Ο Βλάσης, 36 ετών, αποχαιρετούσε σήμερα τη θεά του.

Θεά του ήταν η ομάδα του.

« Αστέρας Ζαβλανίου ».

Από πιτσιρίκι τον έφερνε ο πατέρας του στο γήπεδο. Κάθε Κυριακή όπως σήμερα.

Η ομαδάρα έχασε 5-0 από τον « Ατρόμητο Βραχνεΐκων ».

Θα έπεφτε πλέον στη Ζ’ κατηγορία. Ερασιτεχνική.

Τέρμα τα πρωταθλήματα. Τέλος στ’όνειρο.

Τα είδωλά του είχαν απομυθοποιηθεί. Έλεγαν πως δεν θα τ’αφήσουν να συμβεί.

Κι όμως έχασαν. Φάγανε 5.

Ο Βλάσσης, υπάλληλος σε λογιστικό γραφείο, καθόταν στις κερκίδες, ντυμένος με τη στολη και με τα μούτρα μπογιατισμένα στα χρώματα της ομάδας.

Η τρίχα κάγκελο απ’το κρύο.

Πώς θα γέμιζε τώρα τις Κυριακές του; Πού θα πήγαινε τον μελλοντικό του γιό;

Γιατί μόνο γιούς βγάζει το σόι του !

Σε ποιόν θα περνούσε τώρα τις αξίες της ομάδας;

Εμείνε στο γήπεδο να κοιτάει το γκαζόν.